De nacht

Kije heeft een goede nacht gehad.
Hij heeft de hele nacht geen aanvallen gehad. Maar was wel onrustig. Hij heeft daardoor wel een aantal slangetjes eruit getrokken.

Omdat hij graag op zijn buik wilde liggen, hebben ze hem van de beademing afgehaald.
Ook zijn zijn medicijnen iets verlaagd.

De dokter heeft aangegeven dat hij het vandaag moet laten zien... Hij moet laten zien dat hij zelf kan ademen en hij moet latem zien dat hij ons weer gaat herkennen. We kunnen alleen maar wachten.

Het belangrijkste is natuurlijk dat de epileptische aanvallen niet terug komen.

Gisteren heeft hij zoveel medicatie gehad. De dokter gaf aan dat hij daarmee zelfs een volwassenen in slaap zou kunnen krijgen. Toch kreeg hij daar doorheen epileptische aanvallen. Dat was heel erg heftig en gewoon niet goed.
Nu hebben ze de medicatie gelukkig al kunnen verlagen.

De bedoeling is dat deze steeds iets worden verlaagd en dat zijn aanvallen dan natuurlijk niet terug komen.

Het is zwaar om mijn mannetje daar te zien. Als hij verdrietig is of onrustig is kan ik hem niet bereiken en dus ook niet troosten. Maar ik blijf tegen hem praten, misschien wordt hij er toch wat rustiger van. Ik noem de namen van Melle en Jelmer vaak. Wie weet....