MRI Scan

Het is 11 uur 's ochtends als Marcel en ik allebei hetzelfde denken en ook uitspreken. Wij maken ons vandaag extra zorgen over Kije. Hij slaapt veel meer, is minder alert en veel onrustiger dan gisteren.
We lichten direct de verpleegkundige in en, hoewel het zaterdag is, wordt er direct alarm geslagen.
Gelukkig hebben we dezelfde verpleegkundige als gisteren en zij is het met ons eens. Ze nemen ons hier in het WKZ heel serieus.

Al snel staat er een neuroloog aan zijn bedje. Hij wil dat de kinderarts Kije nakijkt om te zien of hij niet grieperig is, geen keel of oorontsteking heeft. Even later wordt hij helemaal gecontroleerd door de assistent kinderarts en een co-assistent. Zij constateren niets, maar maken zich ook zorgen.
Weer later komt de kinderarts zelf. Zij vindt alles behoorlijk heftig en wil Kije persoonlijk zien. Zij wil bij de neuroloog aandringen op een MRI scan. Hoewel het zaterdag is.

Uiteindelijk wordt de kinderneuroloog opgetrommeld die Kije al kent en ook zij contstateert dat een MRI scan nodig is. De onrust is niet te verklaren. Wat gebeurt er in zijn hoofd? Ook wordt er gedacht aan een reactie op de medicijnen, en aan verwardheid door wat hem allemaal is overkomen. Stap voor stap willen ze uit gaan zoeken wat er aan de hand is.

Voor de zoveelste keer worden er weer tig buisjes bloed afgenomen en om 20.30 uur vertrekken we voor de MRI scan. Kije gaat onder narcose en na een uurtje zijn we weer terug op de afdeling.

Ik haal snel mijn slaapspullen op uit het Ronald MCDonaldhuis en hoor bij terugkomst van de verpleging dat me nog een drukke avond staat te wachten. De kinderneuroloog gaat de MRI vanavond nog vanuit huis beoordelen. Er komen vanavond nog artsen langs en ook de kinderpsychiater komt vanavond nog langs.

Ik vraag me af hoe dat in zijn werk gaat. Ik heb begrepen dat het van belang is dat deze vanavond nog langs komt om Kije te beoordelen. Dat wat hij de afgelopen dagen heeft meegemaakt kan zo'n uitwerking op hem hebben dat dit ook van invloed kan zijn op zijn gezondheid. Ik blijf me afvragen hoe ze dit gaan doen bij een jongetje van 2 jaar. Maar men is er heel serieus over. Langzaam dringt het wel tot ons door wat Kije allemaal heeft moeten ondergaan en dat dit alles niet alleen voor Kije en voor ons, maar ook voor de professionals hier behoorlijk heftig is.

Ondertussen vergeten we alweer bijna dat het vanmiddag ook erg gezellig was. Jelmer, Melle, Jessie, Joris en Bernadet kwamen op bezoek met veeeel kadootjes en kaarten. Op het moment dat Kije de stemmen van Jelmer en Melle hoort krijgt hij (ondanks zijn slechte dag) direct een opleving en probeert zelfs te gaan zitten. Jelmer kan Kije zelfs even op schoot hebben.

Het was echt even een feestje. Een verassingspakket van de "Klijntjes" en ook van Polderpret. Als Kije straks weer wat beter is moet hij van Melle en Jelmer allereerst zijn nieuw muppet t-shirt aan. Kermit hangen we aan het bed, dan kan hij waken over Kije. Langzaam wordt de kille ziekenhuiskamer wat gezelliger met de leuke tekeningen en kaarten.